Συζήτηση με τον Φωτεινό μάγο Anton Gorodetsky. Τέσσερα. Ξενέρωμα.

• Που λες, Άννα...
• Μου-χου;
• Το 'μαθες καλά το “άσπρο πάτο”.
• Είχα καλό δάσκαλο.
• Νιώθω άσχημα;
• Δεν ξέρω, νιώσε όπως θες. Αλλά πες μου, σε παρακαλώ: δηλαδή έτσι κάνετε εσείς όταν μεθάτε;
• Γιατί, εσείς στη χώρα σου τι κάνετε;
• Τι λες;
• Για το δάχτυλο στον λαιμό, λέω.
• Μπιάχ, αυτό δεν το 'χω κάνει ποτέ στη ζωή μου!
• Αλήθεια;
• Ναι, αλήθεια, και δεν εννοούσα “εσείς οι Ρώσοι” αλλά “εσείς οι μάγοι”, τέλος πάντων.
• Α.
• Ου.
• Ναι, κοίταξε, η μέθοδός μας βασίζεται στην ίδια αρχή...
• “Ήπια μέχρι σκασμού και για να μη σκάσω το βγάζω”.
• Ακριβώς. Μην κατσουφιάζεις. Είσαι καλύτερα τώρα, δεν είσαι;
• Και τότε, ποιος ο λόγος να πίνει κανείς;
• Να είναι μεθυσμένος μέχρι το μεθύσι να επιτελέσει τον σκοπό του.
• Ποιον σκοπό;
• Γιατί ήπιες σαν να μην υπάρχει αύριο;
• Γιατί δεν άντεχα αυτό που συνέβαινε.
• Ακριβώς. Δηλαδή, το μυαλό σου δεν άντεχε και είχε ανάγκη να θολώσει λίγο -ή πολύ.
• Ναι, αλλά ξεμ- με ξεμέθυσες σχεδόν αμέσως.
• Το παράκανες, και είχες αρχίσει να χαλιέσαι. Σε λίγο θα αρρώσταινες, και άμα σε άφηνα έτσι, θα ήσουν όλη τη μέρα άρρωστη.
• Μα, και πάλι... χμ, δεν θέλω να το θυμάμαι.
• Δεν υπάρχει ανώδυνος τρόπος να ξεμεθύσεις.
• Αυτό είναι αλήθεια, γαμώτο. Ποτέ ξανά.
• Αλλά, με τον δικό μου τρόπο κράτησε λίγο, είδες;
• Μα τι ακριβώς έκανες;
• Ε, αντί για δάχτυλο στον λαιμό, εμείς βάζουμε -ας πούμε- δάχτυλο κατευθείαν στο συκώτι.
• Άντον;
• Ναι.
• Μην μου ξαναμιλήσεις για λίγο.
• Μα, έχουμε να πούμε...
• Ναι, ξέρω. Για το ατύχημα. Αλλά μείνε για λίγο ήσυχος, σε παρακαλώ. Άσε με, να, εδώ, να καθίσω λίγο μόνη μου.
• Όπως νομίζεις...
• Θέλω να αναλογιστώ τα προβλήματα της σημερινής κοινωνίας και ιδιαιτέρως των νέων, οι οποίοι, κάτω από την καθημερινή πίεση των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων και του οικογενειακού κύκλου, καλούνται να πάρουν αποφάσεις που θα καθορίσουν τη ζωή τους και γι' αυτό τον λόγο στηρίζονται συχνά σε εξωτερικά βοηθήματα, όπως ουσίες που υπόσχονται...
• Κοινώς, θέλεις να ρίξεις έναν υπνάκο.
• Άντε, γεια σου.