Παρασκευή 15 Σεπτεμβρίου 2017

Συζήτηση με τον τροβαδούρο Jaskier. Δύο. Ελληνορθόδοξη ταβέρνα.




  • Χα χα! Και μετά, ξέρεις τι μου 'πε μετά;
  • Όχι, πες!
  • Μου λέει: “Εδώ δεν είναι ταβέρνα”.
  • ΧαΑΑααα! Αλήθεια; Αλήθεια, Γιάσκερ; Το είπε αυτό;
  • Έτσι όπως σ' το λέω. “Εδώ δεν είναι ταβέρνα”.
  • ΜπφΧχχΑΑχαα!
  • Και όχι μόνο το είπε, το έδειξε κιόλας.
  • Έλεος! Θα με πεθάνεις! Με ποιον τρόπο το έδειξε, δηλαδή;
  • Να, έκανε μια έτσι με το φαρδύ μανίκι του να ανεμίζει φλαπ φλαπ...
  • Ράσο το λένε.
  • Ποιο; Το μανίκι;
  • Όχι ρε παιδί μου, όλο το ρούχο, όχι το μανίκι.
  • Ε, ωραία, λοιπόν. Ανέμισε το ράσο...
  • Καμία σχέση με το “Ανέμισες για μια στιγμή το μπολερό...”
  • Ώπα, ωραίο αυτό, μετά τραγούδησέ το μου ολόκληρο. Αλλά, για να συνεχίσω, ανέμισε που λες το μανίκι του ράσου του, λες και ήθελε να πετάξει, έκανε μια φρααπ! και μου βούτηξε το ποτήρι απ' τα χέρια.
  • Χαχα χιχιχι... Ρε Γιάσκερ, κλαίω, ήμαρτον, δισκοπότηρο το λένε.
  • Όπως και να το λένε, δεν ήταν καθόλου ευγενικό. Όταν προσφέρεις στον επισκέπτη να πιει, δεν του παίρνεις το ποτήρι απ' το χέρι.
  • Και πού ήθελες να ξέρει ο χριστιανός ότι θα το στράγγιζες;
  • Και πού ήθελες να ξέρω εγώ, ο ανυποψίαστος τουρίστας, ότι αυτό το γλυκό, αρωματικό κρασί δεν ήταν για να το πιω, αλλά για να το δοκιμάσω;
  • Άκου, Γιάσκερ, εκεί που μπήκες, δεν ήταν ταβέρνα.
  • Είχε μουσική, ενδιαφέρουσα μουσική, πρέπει να σε πληροφορήσω, και γι' αυτό μπήκα. Είχε κρασί, είχε άρτο – αλήθεια, τώρα που το θυμήθηκα, γιατί βάζετε το ψωμί μέσα στο κρασί; Ο μεζές σε πιατάκι δεν μπαίνει;
  • Ναι, εμείς εδώ έτσι το σερβίρουμε. Έθιμο, στις ταβέρνες το πρώτο κρασί να είναι κερασμένο και να έχει και ψωμί μέσα.
  • Α, έτσι...
  • Ναι. Αλλά δεν πρέπει να το πιεις όλο, είναι μόνο για δοκιμή.
  • Κατάλαβα... Και μετά, παραγγέλνεις;
  • Όχι αμέσως. Πρώτα πρέπει να δοκιμάσουν και οι άλλοι πελάτες, είδες την ουρά, όταν πήγες;
  • Ναι, τώρα που το λες... Μαζεύτηκαν πολλοί με το που βγήκε ο ταβερνιάρης με το ποτήρι.
  • “Ο ταβερνιάρης”, θα με πνίξεις. Ναι... Τέλος πάντων, πρέπει να δοκιμάσουν όλοι, και μετά θα γίνει ένας χορός γύρω απ' τον βωμό...
  • Α, πρέπει να ευχαριστήσετε τον θεό του αμπελιού...
  • Βεβαίως. Και μετά, ναι, μπορείς να παραγγείλεις.
  • Χμ. Περίεργες ταβέρνες έχετε εδώ. Και, δεν μου λες;
  • Τι;
  • Γιατί έχετε αυτά τα άβολα καθίσματα, όπου δεν κάθεσαι ακριβώς, ούτε στέκεσαι ακριβώς, αντί για κανονικά τραπέζια και καρέκλες;
  • Για να 'μαστε έτοιμοι να σηκωθούμε και να πιάσουμε τον χορό, είμαστε χορευταράδες εμείς οι Έλληνες.
  • Αχά. Και, δεν μου λες;
  • Ναι, ρε φίλε, θα σου πω.
  • Γιατί με δουλεύεις τόση ώρα;
  • Το 'πιασες, μπαγασάκο.
  • Έχω εξασκηθεί στον σαρκασμό, τόσα χρόνια φίλος του άλλου. Και ο δικός σου σαρκασμός δεν είναι λιγότερο κουραστικός από του άλλου. Και, αν θες να ξέρεις...
  • Καλά, καλά. Αυτό που μπήκες είναι ένας ναός.
  • Ναός;
  • Όχι, ρε Γιάσκερ, χορευτικό κέντρο. Ναι, ναός. Εδώ τα λέμε εκκλησίες. Θα μπερδεύτηκες λόγω του διακόσμου.
  • Ε, για να σου πω την αλήθεια, ναι. Τόσο χρυσάφι, τόση χλιδή... Άννα, είσαι σίγουρη;
  • Ναι. Είμαι σίγουρη.
  • Ωραία. Πότε θα ξαναπάμε;
  • Εγώ δεν πάω εκεί μέσα.
  • Γιατί;
  • Προτιμώ το κρασί μου με ελίτσα στην οδοντογλυφίδα.
  • Μέσα στο ποτήρι; Συγγνώμη: στο “δισκοπότηρο”;
  • Όχι ρε παιδί μου, δεν με λένε Μποντ, Τζέημς Μποντ. Έξω απ' το ποτήρι, στο πιατάκι η ελίτσα. Και δεν το λένε δισκοπότηρο, αλλά κρασοπότηρο.
  • Μα εσύ δεν είπες - Ααα... Έχω πολλές απορίες για τον κόσμο σου.
  • Καλά, δεν πειράζει. Έλα να πούμε εκείνο το τραγουδάκι.
  • Ποιο τραγουδάκι;
  • Ανέμισες για μια στιγμή το μπολερό, και το βαθύ πορτοκαλί σου μεσοφόρι. Αύγουστος ήτανε δεν ήτανε θαρρώ, τότες που φεύγανε μπουλούκια οι σταυροφόροι...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου